Contagion - Epidemia Strachu

Myj ręce!

W odróżnieniu od moich znajomych, którzy, tak jak ja, interesują się kinem, nie jestem zbyt wielkim fanem filmów Soderbergha. Nie twierdzę, że robi filmy złe, ale nie uważam również aby tworzył jakieś specjalne arcydzieła. „Dobrego Niemca” uznaję za zmarnowanie dobrego pomysłu, „Co z Oczu, to z Serca” za bardzo przeciętną komedię romantyczną a  „Traffic” za film trochę zbyt wydumany (ale oceniam go dobrze). Najbardziej do gustu przypadł mi film „Erin Brockovich” z oscarową Julią Roberts. Było to kino, które mile mnie zaskoczyło a i najnowszy film,  „Contagion – Epidemia Strachu”, zdecydowanie działa na korzyść  reżyserskiej filmografii Soderbergha..

Wszystko zaczyna się od dnia drugiego, wtedy poznajemy pierwszą z całej plejady zatrudnionych gwiazd, która przywlecze chorobę do USA (tam zawsze zdarzają się największe epidemie, klęski żywiołowe i tego typu sprawy) i umrze powodując tym samym wszechobecną panikę. Początek filmu jest znakomity. Ubrany w świetną muzykę buduje napięcie, które pnie się w górę z każdą kolejną minutą filmu. Soderbergh powtarza motyw z „Traffic” i jednocześnie ciągnie parę wątków, które bardziej lub mniej połączą się ze sobą. Mamy męża pierwszej ofiary (Damon), który stara się uratować swoją córkę przed resztą świata, dalej jest Dr Ellis Cheever, który współpracuje z Dr Erin Mears (Fishburne i Winslet). Na koniec mamy panią doktor z Szwajcarii, która pojechała do Chin odkryć źródło zaraz (Cotillard), no i mamy jeszcze bardzo udany wątek (przede wszystkim dzięki grze Jude'a Law) młodego dziennikarza, który nazywa się jedynym wolnym i niezależnym reporterem w czasach zarazy. Dobrym pomysłem jest to, że do końca filmu nie poznamy jego prawdziwych intencji i zamiarów.

Przesłanie jest klasyczne dla filmów takich jak ten – nie możemy być pewni tego, jak długo nasz gatunek przetrwa na świecie, nasza rasa jest tak słaba, że może ją zniszczyć wirus przeniesiony przez jedną kruchą istotę. Szkoda, że wnioski są tak banalne i nie wnoszą niczego nowego. Nadrabiają za to pozostałe wątki, wspomniana historia dociekliwego dziennikarza czy uprowadzonej pani doktor. Ciekawe perypetie pomagają Jude'owi Law i Marion Cotillard na zbudowanie ciekawych postaci. Law sprawdza się w swojej konwencji znakomicie, aczkolwiek wydaje się to trochę znajome. Dobrze wiemy, że takich “typów spod ciemnej gwiazdy” umie grać bardzo przekonwyująco. Cotillard za to gra trochę oziębłą i wycofaną kobietę z bardzo oszczędnymi emocjami. Szkoda, że jej wątek jest tym najbardziej pominiętym w całym filmie. Ku mojemu zaskoczeniu najgorzej poradziła sobie Winslet, ale to wina raczej zbyt widealizowanej postaci niż samej aktorki. Na tle pozostałych bohaterów wydaje się ona po prostu nierealna.

Ze strony technicznej nic temu obrazowi nie można zarzucić. Jak dla mnie powinien być to jeden z głównych kandydatów w walce o Oscara w kategorii montaż. Jest szybki, a przy tym nie irytujący, pozwala na wygodne śledzenie poszczególnych historii. A do tego nie gubi nas w tej wielowątkowości. Warto też zwrócić uwagę na udaną muzykę, którą stworzył Cliff Martinez, poniekąd przypomina ścieżkę dźwiękową z “The Social Network”, ale jest nieco mniej elektroniczna. W tym wypadku znakomicie komponuje się w tło historii i od początku pomaga w budowie napięcia.

Skoro już mowa o budowaniu napięcia to muszę zwrócić uwagę na to, że właściwie po ciągłym skakaniu w górę nagle gdzieś ulatuje i niemal od razu przechodzimy do spuszczającego powietrze zakończenia. Brakuje jakiegoś momentu kulimnującego wszystkie historie, dającego upust całej nazbieranej energii. Problemem nie są tu otwarte zakończenia wątków, ale pewien niedosyt , poczucie nabicia w butelkę. Gdzie to wielkie bum, na które czekałem cały seans? Lekki niedosyt.

Fakt iż “Contagion – Epidemia Strachu”jest filmem trudnym do zidentyfikowania, do przypisania jakiemuś konkretnemu gatunkowi działa raczej na jego korzyść, choć niektórych może irytować. Trudno powiedzieć, że jest to thriller czy film sensacyjny bo akcji raczej dużo tu nie było. Zatrudnione hollywoodzkie gwiazdy też nie są takie ważne. Nie jest to kino obyczajowe, które pozwala na szpanowanie emocjami (choć tak momentami wydawało się chyba  Mattowi Damonowi). Cóż to więc było?

Najnowszy film Soderbergha sprawił jednak, że zacząłem zwracać szczególną uwagę na to, czego dotykam, szczególnie w niebezpiecznych, bo przepełnionych zarazkami, warszawskich autobusach i tramwajach. Liczę też ile razy średnio dotykam twarzy w przeciągu minuty. Daleko mi jeszcze do detektywa Moonka, ale jakiś pierwiastek tego szaleństwa “Contagion – Epidemia Strachu” we mnie rozbudziła. Za to wielki plus.

- Łukasz Kowalski