Biegnij, chłopcze, biegnij

O dobrych Polakach

Od czasu znakomitej „Listy Schindlera” Spielbierga zaczęto mówić o biznesie hoolocasutu. Dosyć krępujące określenie nie mija się z prawdą. Filmy, które przedstawiają tragiczne losy Narodu Żydowskiego w okresie II Wojny Światowej zazwyczaj odnajdują sporą rzeszę odbiorców. Polskie kino stara się wieść w tym „gatunku” prym. Dlatego też niemal, co roku możemy oczekiwać kolejnej produkcji pokrewnej „Liście Schindlera” czy „Pianiście”.

W tym roku zaczynamy wcześnie, bowiem już w styczniu do naszych kin wchodzi produkcja „Biegnij, chłopcze, biegnij” zdobywcy Oscara Pepe Danquarta. Powstałe w współpracy Francji, Polski i Niemiec. Co mogło powstać z tak ciekawej mieszanki? Obraz może i dosyć oklepany, schematyczny, momentami żenujący, ale pełen dobrych emocji, serdeczności i po prostu miłości.

Przedstawiane losy młodziutkiego chłopczyka, któremu cudem udało się uciec z warszawskiego getta usilnie wymuszają na widzu żal i współczucie korzystający przy tym z najoczywistszego patosu. Każda z przygód wydaje się być największą traumą, po której bohater się już nie podniesie. Takie perypetie tylko pozornie wywołują u widza pożądane emocje. Gdzieś w natłoku szybko opowiedzianej historii gubi się dramaturgia, a każda z kolejnych katastrof dotykających Jurka staje się nudną fabularną rutyną. 

Szkoda, że twórca nie pozwala na chwilę oddechu by każdy mógł skupić się przez moment na głównym bohaterze. Ten musiał wyrzec się swego pochodzenia, ale odbiorca zapomina o tym. Skupia jedynie uwagę na dosyć niezwykłych perypetiach małego chłopca. To sprawia, że „Biegnij, chłopcze, biegnij” staje się bardziej thrillerem sensacyjnym niż opowieścią o dramacie małego Jurka. Dramat utraty tożsamości próbuje się szybko przywołać w ostatniej scenie. Jednak jest już za późno. Ostatnimi kilkoma minutami filmu nie można dorobić ideologii całemu przedsięwzięciu.

Od strony scenariuszowej film mocno razi. Każda kolejna sekwencja jest bliźniaczo podobna do poprzedniej. Prowadzi to do tego, że wszystko zaczyna zlewać się w obrazową wtórność. Chłopiec plącze się od rodziny do rodziny udając Polaka. Po chwili pozornego szczęścia dochodzi do pewnego dramatycznego momentu, który zmusza Jurka do ucieczki. Tak w koło i w koło. Każda z rodzin ma przy tym zdecydowanie za mało czasu by pochwalić się ciekawą charakterystyką. Historia zlewa się w jedną, monotonną papkę. A po seansie nikt nawet nie będzie wstanie wymienić wszystkich rodzin, u których ukrywał się bohater. 

Do pewnego momentu jestem to jednak w stanie wybaczyć. Bo choć twórcy dosyć nieudolnie próbują zainteresować historią młodego Jurka to nie mogę zapomnieć o intencjach i głównym przesłaniu. „Biegnij, chłopcze, biegnij” opowiada bowiem o dobroci, oddaniu, nadziei i sercu. Chyba pierwszy raz od bardzo dawna, w przypadku filmu o takiej tematyce, wspomina się też o tych „dobrych” Polakach. O tych, którzy ratowali zagrożone życia Żydów narażając przy tym życia własnej rodziny. Chociaż nie zabrakło wątku pazernych, chciwych oszustów, to w większości Jurek napotyka na drodze dobroć i serdeczność. Twórcy nie rozliczają Polaków z tego trudnego rozdziału historii, jedynie przypominają, że nie wszyscy byli tacy źli.

 

                                                                                                             - Łukasz Kowalski