Hobbit. Niezwykła podróż

Czwarta część trylogii

Nie pamiętam filmu, na który kazano mi czekać równie długo. Gdy słyszałem pierwsze pogłoski o planach ekranizacji „Hobbita” byłem świeżo po doświadczeniu kinowej premiery „Powrotu króla”. Miałem niecałe jedenaście lat i kochałem całą duszą świat Tolkiena, jakże pięknie wskrzeszony przez Petera Jacksona. Wiadomo, że z czasem z niektórych rzeczy się wyrasta, a inne dopiero zaczyna się dostrzegać i doceniać. Wyrosłem z wielu rzeczy, kolejne dziecięce zauroczenia z czasem przemijały. Inaczej było w przypadku „Władcy Pierścieni”. Fascynacja filmem Petera Jacksona z roku na rok potężniała, wzbogacona o nowe spostrzeżenia. Każdy kolejny seans przynosił mi nowe refleksje i pozwalał dostrzec nowe walory produkcji. Po dziś dzień z zachwytem obserwuję historię Jedynego Pierścienia. Nic więc dziwnego, że moje oczekiwania pokładane w „Hobbicie” były tak duże, że – bałem się - aż nieosiągalne.

Akcja „Hobbita. Niezwykłej przygody” rozpoczyna się sześćdziesiąt lat przed dniem sto jedenastych urodzin. Bilbo Baggins (Martin Freeman) jest młodym, bogatym hobbitem, domatorem i smakoszem. Pewnego dnia spotyka Gandalfa (Ian McKellen), który proponuje mu udział w wyprawie. Pomimo stanowczej odmowy hobbita do Bag End zaczynają się schodzić krasnoludy. Bilbo poznaje historię Samotnej Góry, która przed dekadami została zaatakowana i zajęta przez wielkiego smoka Smauga. Postanawia skorzystać z propozycji i staje się czternastym członkiem wyprawy, której przewodniczy Thorin (Richard Armitage).

„Hobbit. Niezwykła podróż” to połączenie kina przygodowego fantasy z klasycznym kinem drogi. Od początku wiemy, że wyprawa zmieni Bilbo, a droga do Samotnej Góry będzie nie tylko fizycznym wyzwaniem, ale również duchowym przeżyciem. Widząc w podróży hobbita metaforę dojrzewania możemy wyczuć wartości, które Jackson uważa za kluczowe w procesie wkraczania w dorosłość - „Hobbit. Niezwykła przygoda” prawi o lojalności, honorze, odpowiedzialności.

Jackson od samego początku wie, czego chce. Buduje opowieść na solidnych fundamentach. W prologu widzimy Bilbo Bagginsa znanego nam z „Władcy Pierścieni” – z twarzą Iana Holma, popalającego fajkowe ziele, w przeddzień swojej jakże dziejowej imprezy urodzinowej. Hobbit siedzi spokojnie w pokoiku Bag End, po którym krząta się jego siostrzeniec Frodo. Reżyser stawia na klimat, charakter i niepowtarzalność świata, który wykreował we „Władcy Pierścieni”. Dużo uwagi poświęca umiejscowieniu opowieści w czasie, jej relacji z trylogią. Poszerza filmowe uniwersum, udoskonala je. Dzięki temu „Hobbit. Niezwykła przygoda” nie ma wad innych filmów fantastycznych ostatniej dekady. Jest prawdziwszy, ma w sobie lekkość. Nie wydaje się być jedynie wymuszonym produktem dla mas.

„Hobbit. Niezwykła przygoda” także stroną techniczną pozostaje wierny „Władcy Pierścieni”. Andrew Lesnie w ten sam sposób obrazuje Śródziemie, pieszcząc oczy widzów dynamicznymi najazdami kamery, olśniewając nas pięknymi krajobrazami Nowej Zelandii. Howard Shore łączy w swojej muzyce podstawowe motywy znane z trylogii z nowymi, stosując podobne instrumenty i rozwiązania. Każdy fan poczuje dreszczyk emocji, gdy po raz pierwszy zobaczy Pierścień, czy usłyszy słynne „Mój skarbie”.

Największą zaletą najnowszego filmu Petera Jacksona nie jest jednak wierność światu „Władcy Pierścieni”, lecz pewna nowa jakość, jaką do tego świata wnosi. „Hobbit. Niezwykła podróż” czaruje tym, co w „Władcy Pierścieni” nie miało prawa istnieć. Jest niezwykle dowcipny i ciepły, przez większość czasu zupełnie niemroczny.

Wspaniale wypada Martin Freeman w roli Bilbo. Jest dowcipny, ma świetne wyczucie i talent komiczny. Na drugim planie największą uwagę zwraca na siebie Richard Armitage w roli przywódcy krasnoludów. Jednak prawdziwym przebojem okazuje się epizod Golluma, w rolę którego po raz kolejny brawurowo wcielił się Andy Serkis. Sceny z jego udziałem należą do najmocniejszych w filmie, a od jego postaci nie sposób oderwać wzroku.

„Hobbit. Niezwykła podróż” to prawdziwa gratka dla fanów trylogii „Władca Pierścieni”, ale także wyjątkowe kino przygodowe, którego wciąż nie sposób szukać pod inną marką. To jeden z niewielu przykładów wielkiego hitu, który potrafi spełnić oczekiwania. To jeden z rzadkich przykładów kontynuacji, która poziomem dorównuje poprzedniczkom. To jedyny przykład filmu, który można nazwać czwartą częścią trylogii.

- Alek Kowalski